Toen ik vanmiddag in de stad aan het shoppen was, besloot ik nog even bij mijn kapper binnen te lopen. Lichtelijk beschaamd vertelde ik van mijn gefrustreerde ‘krulmaakmiddag’. Ik legde uit dat ik superlang had geoefend en zelfs tutorials had bekeken, maar dat het me nog steeds niet lukte.
Ik vroeg of ze even vijf minuten van hun tijd vrij konden maken om mij nog een keertje deze ingewikkelde techniek aan te leren. Nou dat wilden ze wel. En om mij gerust te stellen, vertelden ze me ook dat ik echt niet de enige was die hiervoor de kapperszaak binnen kwam wandelen.
Ik mocht plaatsnemen in de stoel en binnen no-time zat de eerste perfecte krul al in mijn haren. ‘Kijk je houdt de stijltang zo vast, draait hem en dan…’ zegt de kapster met een vriendelijk gezegd. Voor ik het weet zit de tweede koninginnenkrul al in mijn haar. ‘Mag ik het even zelf proberen?’ vraag ik haar. Met de stijltang in mijn handen doe ik opnieuw een verwoede poging voor de perfecte krul Helaas, weer geen kans van slagen. De kapster begint te lachen, ‘je stijlt hem weer!’. En bedankt… daar was ik ondertussen zelf ook al achter.
‘Houd de stijltang is meer naar beneden gericht waar je hem uit je haren haalt’. Met de extra uitleg probeer ik het nog een keer en warempel een zielig slagje komt tevoorschijn. De kapster heeft duidelijk niet veel tijd meer over en maakt snel een stuk of zeven krullen achter elkaar. Ik blijf met verbazing toekijken. Zelf mag ik het nog drie keer proberen en bij de laatste keer zit er daadwerkelijk een krul in mijn haren. De missie van de kapster is duidelijk geslaagd, want binnen mum van tijd sta ik weer buiten. Mijn enthousiasme bekoeld zich, zou dit me thuis weer gaan lukken?